Jungle George's Bukit Pangkor Sojourn

Hoewel een gids en een parang, ofwel een Maleisisch rimboemes (btw, oorsprong "rimboe" = Mal. "rimba, rimbu"), aangeraden wordt op het net en in de boekskes, besluit ik toch om op m'n eentje the Heart of Darkness van dit eiland te verkennen en zijn hoogste berg, de Bukit Pangkor (416m), te beklimmen.

Volgens mevrouw Lin van onze guesthouse is het pad naar de top afgesloten en is enkel de waterval nog bereikbaar. Het zeer begaanbare pad door langs de waterval, dat vlakbij is, reikt tot aan een landing strip op het noorden van het eiland. De tocht heen en terug duurt een dik uur, maar na een kwartier druip ik al van het zweet en is m'n nieuwe witte hemd (het enige hemd met lange mouwen, nodig tegen de bloedzuigers) al door en doornat. En passant converseer ik met een lokale arend, een slang, enkele apen en een reuzeduizendpoot, die je kon horen ritselen over de bladeren.


Langs het pad...

Voorbij de waterval...



Door de vallei des doods...

En de vallei der bloedzuigers...




Tot aan de verlaten top!

En uiteraard heb ik nog het genoegen om een bloedzuiger, die op het punt stond zich vast te hechten aan mijn rechterbeen, weg te slaan en even te filmen, want het was toch wat groter en viezer dan ik had gedacht.