KL F1 en Pulau Penang: Never Say Never

(Zijn er mensen bij wie de foto's of tekst overlappen? Laten jullie dat dan aub even weten?)


We moeten eerlijk zijn: de formule 1 race was onwaarschijnlijk luid (gelukking hadden we oordopjes bij) en saai. Het is echt niet meer dan een elitair spelletje waar rijkeluiszoontjes zich mee inlaten en de plebs mundi mag naar komen kijken. De reis naar het circuit van Sepang duurde een uur of zo; de reis terug nam meer dan drie in beslag. Een dag de prullenbak in, maar we zijn wel weer een slappe ervaring rijker!

Stationsgebouw van Georgetown,
waar nooit een spoorlijn is geweest!

In het chaotische Kuala Lumpur Stesen Sentral (centraal station) had Silvie de eer de ticketverkopers uit te leggen van waar nu eigenlijk de bus naar Pulau Penang vertrok: zelf hadden ze er geen benul van. Zonder het goed te beseffen, hadden we een luxebus geboekt, waar we een broodje en een beker water kregen door een heuse hostess! Jammer dat we vergeten zijn hiervan een foto te nemen. Een dikke vijf uur later en 400 km naar het noorden rijden we de 13 km lange brug over naar Georgetown, de hoofdstad van het eiland Penang. Eerste indruk: "Oh nee, een tweede Ipoh", vanwege de vele hoge flatgebouwen en de grijs-aandoende tint van de stad. Maar we wisten al wel dat Georgetown (samen met Melaka, dat meer op een pretparkprentkaart lijkt dan op een echte stad, cfr. Brugge) tot het UN Werelderfgoed behoorde, dus dat er toch een of andere charme moest zijn. En die is er zonder twijfel.

De eerste dagen hebben we niet veel (aan cultuur) gedaan: Silvie had wat koorts en een stevige slijmhoest (kunnen we nog een lekker noedelgerecht van bereiden), en de hitte hier is bijna ondraaglijk: ettellijke graden meer dan elders in het land, ik vermoed ook vochtiger, en 's avonds koelt het amper af. De truc is  dan ook om 's morgens vanalles te doen en voor 13u terug naar binnen te vluchten. Zo warm hebben we het nog niet gehad! Het centrum van de stad staat wel vol met karaktervolle huisjes: de befaamde Chinese shop lots of shop houses, diepe panden die tegelijk winkel en woning zijn, en dit soms wel heel letterlijk genomen. Niet verschieten van de vele ratten die overal in en uit duiken!

Vergane glorie, wie wil dit huisje kopen?

Paul en Silvie op het terras van een Duits biercafe, waar ik wel een Belgisch
bier van hoge gisting heb gevonden, maar nog steeds geen Duvel!

Twee dagen geleden (zaterdag) hebben we afgesproken met Paul, de papa van Johan (een vriend van Sil die binnenkort zelf papa wordt) en echt een toffe pee. Paul woont hier al een viertal jaren, heeft een gedetailleerde reisgids opgesteld en was zo vriendelijk ons met Penang kennis te laten maken. Bovenal heeft hij ons ingeleid in de wondere wereld van de shopping mall, waarvan er ontelbaar veel zijn in Maleisie (minstens tien alleen al in Georgetown) en die we steeds leuker beginnen te vinden. In elk geval zijn ze niet te vergelijken met het Wijnegem shopping center. Misschien transformeren wij nog in sufshoppers!

House of the Dead Sufshoppers: leuk spelletje!

Zondag hebben we, zoals hierboven getoond wordt, een namiddag in de heerlijke koelte van de Komtar shopping mall gehangen. Een overdosis aan indrukken, kioskjes, prullaria, een drankje en 10 ringgit (= 2,5 euro) GAMEN met Silvie later, bleek dat het al donker was en dat we minstens vier uur in de mall waren geweest. Oh no, zombie shoppers...

En aan de cinema bleek dat die baby Justin Bieber nu ook al in filmversie bestaat! Wij dan maar voor de grap mee op de foto met Justin Beaver, maar de voor de Maleisische pubermeisjes is het menens!