Twee weken Pulau Tioman

We zijn alweer een weekend terug in KL, maar de twee weken ervoor zaten we een goede 400 km verder naar het zuidoosten op het eiland Tioman, 32 km verwijderd van het vaste land. Op onze bootreis van Mersing naar Tioman bleek de airco stuk en toch moest iedereen in het ruim zitten - was me dat zweten. Was iedereen dat zweten, eigenlijk!

We vaarden helemaal door tot aan het meest noordelijke dorpje ("kampung") van het eiland, Salang. Er wonen zo'n 15 families. De eerste drie nachten hadden we al vastgelegd om te verblijven bij den Eddy (een Maleisier) tussen een twintigtal hutten op een groot grasveld, uitgekapt wat dieper in de jungle, met prachtig uitzicht op het oerwoud dat stijl omhoog rijst. 's Morgens zie je er de zwarte reuzeneekhoorn vechten met een specht-achtige vogel, en apen die vuilnisbakken brutaal overhoop halen. We zijn er nadien wel vertrokken omdat Silvie in deze omgeving werd doodgestoken door de muggen - en de door ons nog niet gekende strandvliegen. Je voelt ze niet bijten, maar voor je het weet, sta je vol and these fuckers itch like hell. Sil heeft er een aantal opengekrabd, waarna ze ontsteken en je van je slaap houden. Het kitschconcept "paradijs" krijgt er zo een diepere betekenis van.
http://en.wikipedia.org/wiki/Phlebotominae
http://www.traveldoctor.co.uk/stings.htm


Stippeljongen: 40 beten op 30 minuten



Stippelmeisje: 100+ beten op 1 avond

Zo belandden we dan op het meest noordelijke deel van het meest noordelijke dorpje van het eiland, de Salang Huts. Op de boot hadden we al Louis ontmoet, een vriendelijke Nederlander die bezig bleek te zijn met het opwaarderen van de hutjes en ons een niet te weigeren aanbod deed: we konden er blijven voor 8 euro per nacht en koffie en thee waren inbegrepen. De hutjes hadden alle kleine balkonnetjes met onmiddelijk zicht op de zee (die erg wild was wegens de zware storm in Thailand, zo wild zelfs dat ik er de eerste nachten niet van kon slapen) en vlak achter ons de ondoordringbare jungle (ik heb het geprobeerd en ben niet ver geraakt; ergens viel zelfs een zwaar insect de grootte van een hand op mijn hoofd - yikes).

Onze buren waren menselijke en passants (backpackers, rare lui), maar "in constantium" konden we rekenen op het gezelschap van de apen die in de late ochtend of vroege middag het fruit probeerden te stelen uit je hut ("monkey time!"), het babyschorpioentje op het plafond, de mieren in het bed, de hermit crab die 's nachts eenzaam het pad overstak, de witte poezenfamilie, en de twee kippen en drie hanen die letterlijk een meter onder je hoofd om zes uur 's morgens de ochtend inluiden. En natuurlijk de opperbuur: onze goede vriend Louis, Hagenese homohollander met adhd en lichte achtervolgingswaan, maar bovenal zeldzame levensvreugde en menselijk inzicht.







De boekskes: "Tioman is een duik-en snorkelparadijs"; ik mag echter niet duiken van de dokter en Silvie doet het niet graag, dus zijn we enkel wat gaan snorkelen. Verder is Jungle George drie keer de rimboe ingetrokken en is Sylvan Silvie de derde en langste tocht flink meegestapt.

En tenslotte is Tioman onlangs taxfree geworden, wat de drank betaalbaar maakt, en waar we twee stevige tropische katers aan hebben overgehouden. In geen geval aan te raden! Maar ja, wanneer we hier in augustus terugkeren met Jan en Elke zal dit zich ongetwijfeld herhalen. "All of this has happened before, all of this will happen again."