Visa run #2, week 1: Ha Noi, Sa Pa en Lao Cai

De mastodont Sofitel hotel, in het noorden van Hanoi.

Na amper drie uurtjes slaap en daarna evenveel uurtjes vliegen werden we van de luchthaven in Hanoi, Vietnam, opgewacht door een Vietnamese taxichauffeur met onze namen op een bordje. De luxe die ons de eerste van onze twee weken in dit land te wachten stond, zou van een aanzienlijk groter kaliber zijn dan wat onze gewoonte was. We waren immers door Silvies vader uitgenodigd om ons te voegen bij hun groep familie en vrienden van wel twaalf mensen.

De eerste dagen van deze week bleek er een te zijn van korte rustpauzes, heerlijke diners (Italiaans, fusion bij Bobby Chinn, ...) fantastische ontbijtbuffets, enigszins verwesterde lokale gerechten, talloze pagodas ("p'gowduh"), prachtige bergkammen en rijstvelden, en een  aantal trappos touristos typicos (aka tourist traps): een gefietsttocht door Hanoi en een fietstocht door een rijstveld, een boottocht onder bergen, een gebalsemde Ho Chi Minh, en vele, vele uren in ons busje, dat telkens goed gevuld was met de veertien Belgen aan boord.

    

Bootreisje langs en onder de bijzondere kalkstenen bergen van Tam Coc.
Het was hier zogenaamd slecht weer, maar ik vond het wel wat hebben.

  

Voorzichtig toch, Laura!

  

Silvie ging heel lang studeren, een hoge positie krijgen en nog vele mannen hebben;
ik zou hoger-dan-universitair studeren en heel rijk worden... Well, well, well (joke of the three wells).

Na deze overgevulde dagen werden we op een luxueuze nachttrein geplaatst; onze wagons waren gekoppeld aan die van de Orient Express - hoe avontuurlijk, en zo konden wij een beetje meereizen met de meest bekende Belg ooit, Monsieur Hercule Poirot Jean Marie Pfaff. Bij zonsopgang kwamen we aan te Sa Pa in het verre noorden, vlak tegen de Chinese grens. Tot grote ontsteltenis was het programma aangepast en konden we NIET naar het hotel, waarop Charlotte de borden en glazen bij het ontbijt deed rammelen door boos op de tafel te slaan. Jawel, we MOESTEN opnieuw een busje in om een marktje van etnische minderheden te bezoeken, of ook wel de commercialisatie van minderheden ("minorities").

Exit station, exit station, set condition one throughout the ship!

Even sigaretje roken met de locals, kopje groene thee meedrinken, en ons busje op de achtergrond - leuk!

De Bloemen-Hmong-bevolking leeft hier, alsook in Laos en Thailand.

  

De volgende dag hadden we eindelijk vrij en ben ik meteen de bergen in gelopen, gewoon even weg van de stadsdrukte en de met hun koopwaar opdringerige Hmong. Ik veroordeel de etnische minderheid niet, maar feit is dat ze schaamteloos gebruikt worden door hun eigen regering en als een dier in een zoo te kijk worden gesteld voor de westerse toerist.

Eerst kwam de zon er even door...

Maar een uurtje later vormden zich wolken langs de bergflanken (ik ben niet droog thuisgeraakt).

White Riot in Kuala Lumpur - 09/07/2011

Op negen juli, tevens de verjaardag van mijn lieve kleine zusje Karen, die dit jaar dertig is geworden (hip hoera hoera!), was het dikke rel in Koewala Loempoer. De oppositie had van de politie geen toelating gekregen om een antiregeringsdemonstratie te houden in het centrum van de stad, maar had besloten om toch verder te gaan. Civil disobedience! Hooray!

Wij waren eigenlijk maar toevallig aanwezig, want normaliter hadden wij nog in Kukup gezeten. Gezien echter dat Kukup een dikke tegenvaller was, hadden wij besloten door te stoten naar de hoofdstad alvorens naar Vietnam te vliegen voor onze tweede visa-run.

Silvie heeft een klein filmpje gemaakt hierover, gefilmd vanuit de gang op de vierde verdieping van ons hotel. Ikzelf moest kost wat kost door de gevaarlijke straten van de stad (een jonge Australier was echt bang en vertelde ons dat het hier erg snel uit de hand kon lopen), want we hadden veel vuile was en die moest nodig gewassen worden. Onderweg heb ik ook enkele discrete foto's gemaakt. Discreet, want de blikken van de oproerpolitie en soldaten die overal rondliepen, waren niet bepaald geruststellend.

Uiteindelijk zijn we wel voorzichtig geweest en is ons niets overkomen (er zijn 1667 mensen opgepakt en er is 1 dode gevallen); we hebben wel voor de eerste keer traangas ervaren: ruw op de longen en scherp in de neus en ogen -- behalve als je lenzen draagt, zoals ik. Conclusie van de dag: traangas wordt gemaakt van Allium cepa.


Demonstration Kuala Lumpur from Silvie Van den Branden on Vimeo.

De geinteresseerden onder jullie kunnen hier, hier en hier verder lezen over het wangedrag van de politie en de eisen van de oppositie in Maleisie.

Life On Tioman - een filmpje

This film gives an impression of our 1 month stay in a hut between the jungle and the sea on Tioman Island, Malaysia.

Promontorium Divinum Orientalis: Kukup & Tanjung Piai

Ietwat wacko, Chinese sportleraar

De dag na ons kort bezoek aan Singapore hebben we een bus genomen naar Pontian Kecil, waar we van plan waren een taxi te nemen naar Kukup, een vissersdorp in de zuidwestelijke tip van het schiereiland. Eenmaal aangekomen echter vertelden de taxichauffeurs ons dat, als we enkele kilometers verder zouden gaan, tot aan Tanjung Piai, we van een veel mooier zicht zouden genieten. Kukup, zo vertelden ze, was niet meer dan een lelijk Chinees dorpje.

Flexibel zoals we zijn, besluiten we de taxi te nemen naar Tj. Piai. De rit was best aangenaam; de wagen zelf deed Silvie denken aan haar oude Mitch...

Een halfuurtje later worden we gedropt aan de enige resort van het dorp (de taxi was plots ook weg), waarvoor een groot uithangbord staat met onderstaand opschrift. Amper een jaar geleden hadden we het andere staartbeentje van het Eurazisch continent bezocht in Portugal (de Romeinen noemden deze neus van Europa het Promontorium Divinum, ook wel Sacrum of Magnum), dus dit vonden we wel bijzonder.

Lo and behold: a tourist trap!

  

Promontorium Divinum Occidentalis - toch wel mooier dan Orientalis!

Jammer genoeg had Tanjung Piai buiten deze uiteindelijk toch maar abstracte waarde bitter weinig te bieden. De resort was overdreven duur voor wat het was (monopolie!), het bizarre, zeer nabije zicht op de drukste vaarroute ter wereld had enkel, if you like, een postindustriele schoonheid (vlak voor ons lag de haven van Singapore, rechts van ons de straat van Melaka met daarachter Indonesie), en de "Tanjung Piai National Park" had meer weg van een tropische Lilse Bergen dan wat de benaming doet veronderstellen. Gelukkig maar dat ik die avond zelf het park al was gaan prospecteren! Een nacht hier en de volgende dag zouden we na ons ontbijt (incl. in de prijs) een taxi naar Kukup nemen. We hadden een vermoeden dat de taxichauffeurs van Pontian Kecil, allemaal Malay, ons naar Tj. Piai hadden gestuurd omdat het dorpje en de resort ook Malay waren, en niet Chinees zoals Kukup.

De haven van Tanjung Piai

Het ontbijt in de resort was een complete grap: er was een lege buffettafel voor ons klaargemaakt; het ontbijtmenu was identiek aan het avondmenu (dwz. noedels en rijst). Oh, toch, we zagen nog sandwichkes staan bij de voorgerechtjes en hapjes -- maar al het brood was op. Vreemd, want we waren de enige gasten. Alles was hier VEEL te duur voor NIETS, we hebben dat ook duidelijk gemaakt en zijn dan maar richting Kukup vertrokken.

Jawel, Tg. Piai was echt een prachtig gebied!

Daar was eigenlijk ook niets te zien, hoewel we wat hadden gelezen over de unieke mangroves daar en het feit dat een groot deel van het dorp op stelten in het water is gebouwd. Dit bleek ter plekke meer praatjes en plaatjes dan realiteit te zijn; en we zijn een uurtje later dan ook maar terug naar Pontian Kecil vertrokken, waar we wat lekker Malay hebben gegeten en vervolgens de bus genomen naar Kuala Lumpur. Het Promontorium Divinum Orientalis kan geenszins "tippen" aan zijn westerse naamgenoot te Cabo da Roca.

Malaysia: Truly Asia...

De hoofdstraat te Kukup

De drijvende dorpen van Kukup

Het Promontorium Divinum Orientalis heeft betreurenswaardig noch charme, noch schoonheid, noch noemenswaardige cultuur. Gelukkig resten ons over dergelijke landeinden nog de woorden van de Portugese dichter Luis Vaz de Camões:

Aqui, onde a terra se acaba e o mar começa...

De varaan bij valavond

Monitor lizards on Tioman Island, Malaysia. Filmed during twilight.

Johor Bahru - Singapore

Ik gooi nu even Johor Bahru & Singapore, Budapest en Istanbul (toevallig zusterstad van JB) op een hoopje: de laatste twee zijn eigenlijk ieder twee aparte steden (Buda en Pest; Byzantion en Chalcedon), en het enige dat de eenmaking van deze Aziatische steden verhindert, is uiteraard een landsgrens.

JB werd pas in 1855 gesticht, maar is nu al de tweede grootste stad van Maleisie. Samen met Singapore telt deze agglomeratie niet minder dan zeven miljoen inwoners. De grote reisgidsen en het internet raden toeristen niet bepaald aan naar JB te komen, hoofdzakelijk omwille van de hoge misdaadcijfers. En eigenlijk waren wij totaal niet van plan naar Singapore af te zakken, omdat de stad ons eerlijk gezegd geen zak interesseerde.

Maar omdat we te weinig tijd hadden om nog fatsoenlijk een natuurgebied te bezoeken alvorens onze tweede visa-run te ondernemen (naar Vietnam), hebben we het er toch op gewaagd de Gotham City en de Pleasantville van Zuid-Oost Azie te bezoeken -- en we hebben er geen spijt van!

Silvie met de sultan van Johor - ja, die ene
die vindt dat de Mats Saleh stinken.

Sultan Abu Bakar Royal Museum, jammer gesloten een jaar lang gesloten voor renovatie...

 

Sultan Ibrahim Building (1940): vanuit dit gebouw, met duidelijk zicht op de Strait of Johor, bepaalde de Japanse generaal Tomoyuki in 1942 zijn strategie om de Britse en Australische vloot in Singapore uit te schakelen.

  

Tot zover Johor Bahru. Our time is up - we zitten nu in de luchthaven van KL, het is kwart voor zes 's morgens en we zitten meteen op een vliegtuig naar Hanoi (visa run op reis op reis # 2). Dus de rest van deze post en een extraatje over het promontorium divinum van Eurazie volgen nog!

De grensovergang tussen de monarchie Maleisie en de republiek Singapore -- geen brug, zoals ik eerder zei, maar een causeway, een verhoogde weg in de zee -- was een kompleet potje poep, een geklungel zoals we het tot dusver nog niet hadden meegemaakt.

Zicht op de causeway & Singapore vanuit Johor Bahru.

Ons treinticket hadden we al gekocht vlak na de emigratiestempel, maar beneden aan het perron stond een dozijn Maleise conducteurs ons verbaasd aan te staren: de trein was enkele seconden geleden vertrokken -- met niemand aan boord! Goede interne communicatie, die luitjes. Ok, dan maar het treinticketje verkopen en een busticket fixen. Maar hiervoor moesten we wel terug naar een ander emigratiepunt, waar zeer wantrouwig met ons verhaal werd omgegaan. We stapten op een van de vele bussen en werden naar Singapore immigratie gebracht. Stempeltje laten zetten, maar dan begon de chaos over welke bus we wel of niet opkonden. Hier bestond geenszins duidelijkheid over en het duurde dan ook even voor we op een bus naar Singapore city zaten.

Eenmaal gearriveerd in het Little India van de stadstaat was het net of we ons bevonden op een of andere filmset: alles leek zo artificieel, zo clinisch schoon, en dat konden we moeilijk laten rijmen met Indier. Maar uiteindelijk bleek Singapore best wel gezellig te zijn, ondanks de hitte en nationale smetvrees.

 

Zo hebben we in het wereldbefaamde en recent gerestaureerde Raffles Hotel een heerlijk glas witte wijn genuttigd (voor een heel aanvaardbare prijs). Alleen jammer dat de lobby enkel toegankelijk was voor gasten... En natuurlijk is Singapore een feest als je van moderne stadsarchitectuur houdt!

Het Sands Sky Park: 380 m lang en met openbaar zwembad bovenop de 55ste verdieping!

  

Zoals de kenners onder jullie vast wel weten, is de poep bij ons nooit ver zoek...

Net zoals naakte kindjes voor de Belg in ons.

Mooi he, net Amsterdam, of Antwerpen, of nee, meer Brugge, of nee, Hasselt dan maar.

"Van Hàààààààsselt naar Maaststrèèèèèèèch... sneller dan je 't zegt!"