Visa run #2, week 1: Ha Noi, Sa Pa en Lao Cai

De mastodont Sofitel hotel, in het noorden van Hanoi.

Na amper drie uurtjes slaap en daarna evenveel uurtjes vliegen werden we van de luchthaven in Hanoi, Vietnam, opgewacht door een Vietnamese taxichauffeur met onze namen op een bordje. De luxe die ons de eerste van onze twee weken in dit land te wachten stond, zou van een aanzienlijk groter kaliber zijn dan wat onze gewoonte was. We waren immers door Silvies vader uitgenodigd om ons te voegen bij hun groep familie en vrienden van wel twaalf mensen.

De eerste dagen van deze week bleek er een te zijn van korte rustpauzes, heerlijke diners (Italiaans, fusion bij Bobby Chinn, ...) fantastische ontbijtbuffets, enigszins verwesterde lokale gerechten, talloze pagodas ("p'gowduh"), prachtige bergkammen en rijstvelden, en een  aantal trappos touristos typicos (aka tourist traps): een gefietsttocht door Hanoi en een fietstocht door een rijstveld, een boottocht onder bergen, een gebalsemde Ho Chi Minh, en vele, vele uren in ons busje, dat telkens goed gevuld was met de veertien Belgen aan boord.

    

Bootreisje langs en onder de bijzondere kalkstenen bergen van Tam Coc.
Het was hier zogenaamd slecht weer, maar ik vond het wel wat hebben.

  

Voorzichtig toch, Laura!

  

Silvie ging heel lang studeren, een hoge positie krijgen en nog vele mannen hebben;
ik zou hoger-dan-universitair studeren en heel rijk worden... Well, well, well (joke of the three wells).

Na deze overgevulde dagen werden we op een luxueuze nachttrein geplaatst; onze wagons waren gekoppeld aan die van de Orient Express - hoe avontuurlijk, en zo konden wij een beetje meereizen met de meest bekende Belg ooit, Monsieur Hercule Poirot Jean Marie Pfaff. Bij zonsopgang kwamen we aan te Sa Pa in het verre noorden, vlak tegen de Chinese grens. Tot grote ontsteltenis was het programma aangepast en konden we NIET naar het hotel, waarop Charlotte de borden en glazen bij het ontbijt deed rammelen door boos op de tafel te slaan. Jawel, we MOESTEN opnieuw een busje in om een marktje van etnische minderheden te bezoeken, of ook wel de commercialisatie van minderheden ("minorities").

Exit station, exit station, set condition one throughout the ship!

Even sigaretje roken met de locals, kopje groene thee meedrinken, en ons busje op de achtergrond - leuk!

De Bloemen-Hmong-bevolking leeft hier, alsook in Laos en Thailand.

  

De volgende dag hadden we eindelijk vrij en ben ik meteen de bergen in gelopen, gewoon even weg van de stadsdrukte en de met hun koopwaar opdringerige Hmong. Ik veroordeel de etnische minderheid niet, maar feit is dat ze schaamteloos gebruikt worden door hun eigen regering en als een dier in een zoo te kijk worden gesteld voor de westerse toerist.

Eerst kwam de zon er even door...

Maar een uurtje later vormden zich wolken langs de bergflanken (ik ben niet droog thuisgeraakt).