Nog een beetje over Salang en Juara (Pulau Tioman)

We zijn inmiddels al aangekomen in Johor Bahru, de hoofdstad van de zuidelijke staat Johor, die met een brug van 1.6km verbonden is met het vele rijkere Singapore. De voorbije twee dagen hebben we nog wat gechilled in het slaperige vissersdorpje Mersing, dat de verbinding met Pulau Tioman mogelijk maakt. Oververmoeid van ons verblijf in Salang kreeg ik in Mersing een klop van jewelste met een juweel van een herpeslip erbij. Sweet...

Ik wil het eigenlijk nog even hebben over Salang. Ik had nog 1 Duvel over incl. glas, dus dat was feest natuurlijk! Enkele dagen later hadden we een kleine cultuurclash met de lokale jeugd, die had besloten in het midden van de nacht een haan uit de bomen te schieten. Waartegen wij, zachtmoedige Europeanen, natuurlijk onmiddellijk ons protest moesten uiten. We hadden nochthans op de BTC-cursus geleerd de inboorlingen met hun ongewone gewoontes hun gang te laten gaan...

Hierna werd de haan gevangen en weggebracht, allah wist naar waar. Na een kort gesprekje met de oudste deugniet van de hoop, bleek dat ze wat hanenveren nodig hadden om mee te gaan vissen. Waarom ze die veren 's nachts moesten plukken, is ons nog steeds niet duidelijk...

Van onze eerste twee weken op Salang zijn amper foto's: we hebben gewoon wat rondgehangen, op ons balkon gezeten, staring at the sea, gesnorkeld met onze nieuwe setjes (en wat een onderwaterwereld, echt geweldig!), en wat gebruik gemaakt van de duty-free status van het eiland. Silvie heeft zich vastgebeten op een studieboek filmmaken; ik op wat werk van Ezra Pound.


Een stevige jungletrek ondernomen -- hypersnel en met zelfgemaakte speer,
want ik was zielsalleen op pad en je weet maar nooit met die inboorlingen

En...

En natuurlijk was er pizza!

  

Rond het midden van ons verblijf besloten we dat een dagje in een andere kampung aan de orde was, en zijn we naar de andere kant van het eiland gereisd, met name Juara -- het meest oostelijke dorpje van mainland Maleisie, en liggend aan de Zuid-Chinese Zee. In plaats van een dag zijn we hier uiteindelijk drie dagen blijven plakken, zo mooi en rustig was het. Louis en ik hebben ook een jungletrek dwars over het eiland ondernomen, welke is gemakkelijker dan de andere treks, maar wel mooier: de flora is groter, weidser en het pad loopt vaak langs een riviertje, zodat je een betere kijk hebt op de omgeving.

Op een mooie avond in Juara, wanneer Louis en ik hadden besloten om Silvie een avondje rust te gunnen, kwam ik onder (ja, onder) de locale bar een wel erg vreemd tafereel tegen. Een jong aapje duwde de kop van een jong katje in zijn kruis en keek me daarbij aan. In de bar werd er door de locals smakelijk om gelachen; blijkbaar gebeurde dit elke ochtend en avond. Ik heb het op film vastgelegd, wel jammer van de slechte belichting.



Een dag later zijn Louis en ik dwars de jungle door getrokken tot in Tekek, de hoofdstad van Tioman. Superwandeling, waarvan wat foto's hieronder. Silvie en ik hadden twee weken tevoren een internetstick (modem) gekocht voor draadloos internet, maar dit werkte langs geen kanten. Maar veel meer dan wat spot en de algemene roepnaam Matt Saleh kregen we niet, dus heb ik met boos moeten maken. De stick werkt eigenlijk pas goed sinds gisteren: de registratie was fout gelopen (dit wisten we al) en dat debiel kind in Tekek wist niet hoe ze gegevens moest invoeren in een computer. Afvoeren, aub!

Een filmpje met foxbats, zo groot als als kippen, die overal op Tioman rondvliegen, soms vlak boven je hoofd!

Juara was een sublieme ervaring, maar na enkele dagen moesten we wel terugkeren -- al onze spullen lagen immers nog in Salang, en Louis kon niet al te lang wegblijven van de Salang Huts, waar klanten ontvangen moesten worden!

De laatste dag zijn Silvie en ik nog wel langs de Juara Turtle Project gepasseerd, waar hoofdzakelijk vrijwilligers zich inzetten voor het behoud van de weinige nog overgebleven zeeschildpadden. Erg interessant, zo leerden we bijvoorbeeld dat de mannetjes nooit meer terug op land komen; en de vrouwtjes steeds weer naar hetzelfde strand terugkeren, maar dan pas na zo'n dertig jaar tot volwassenheid gegroeid te hebben.

Deze schildpad werd zonder ogen geboren, dus werd besloten om "Joe" te houden.

Silvie in gesprek met een medewerker uit Bangladesh (doet zijn thesisproject hier).

Meteen hierna gingen we samen met Louis, onze dagruzakken, en een vriendelijk maar beetje gek koppel uit Engeland, samen met hun vierjarig zoontje en de volledige baggage, allen tesamen in een veel te klein bootje om zo vanuit Juara naar Salang te varen, rond de noordkant van Tioman. Al snel kreeg ik de onaangename indruk dat de golven van de Zuid-Chinese Zee wat te hoog opliepen, de wind bleef maar aanhouden, en de rand van het bootje kwam gevaarlijk dicht tegen de zeespiegel te liggen. Toen we al een halfuur ver waren, en sommigen bange blikken probeerden te verbergen voor het moedige jongetje, besloot de grote, stoere Maleise stuurman (die "alles" kon, zo vertelde hij me) rechtsomkeer te maken vanwege het grote risico. Reddingsvesten? Niks van... We hebben die dag veel geluk gehad, denk ik.

(Morgen volgt nog een stukje over Salang, vanmiddag zijn we aangekomen in een vijfsterrenhotel voor een prikje, heb ik hier ik "JB" ofwel Johor Bahru (haha Elke!) aan deze post gewerkt, Silvie heeft a la platte een slechte film gekeken en wat geslapen (tropenslag), en morgen gaan we crime city #1 verkennen -- de Sjikagoo van Malaowzeje!