Johor Bahru - Singapore

Ik gooi nu even Johor Bahru & Singapore, Budapest en Istanbul (toevallig zusterstad van JB) op een hoopje: de laatste twee zijn eigenlijk ieder twee aparte steden (Buda en Pest; Byzantion en Chalcedon), en het enige dat de eenmaking van deze Aziatische steden verhindert, is uiteraard een landsgrens.

JB werd pas in 1855 gesticht, maar is nu al de tweede grootste stad van Maleisie. Samen met Singapore telt deze agglomeratie niet minder dan zeven miljoen inwoners. De grote reisgidsen en het internet raden toeristen niet bepaald aan naar JB te komen, hoofdzakelijk omwille van de hoge misdaadcijfers. En eigenlijk waren wij totaal niet van plan naar Singapore af te zakken, omdat de stad ons eerlijk gezegd geen zak interesseerde.

Maar omdat we te weinig tijd hadden om nog fatsoenlijk een natuurgebied te bezoeken alvorens onze tweede visa-run te ondernemen (naar Vietnam), hebben we het er toch op gewaagd de Gotham City en de Pleasantville van Zuid-Oost Azie te bezoeken -- en we hebben er geen spijt van!

Silvie met de sultan van Johor - ja, die ene
die vindt dat de Mats Saleh stinken.

Sultan Abu Bakar Royal Museum, jammer gesloten een jaar lang gesloten voor renovatie...

 

Sultan Ibrahim Building (1940): vanuit dit gebouw, met duidelijk zicht op de Strait of Johor, bepaalde de Japanse generaal Tomoyuki in 1942 zijn strategie om de Britse en Australische vloot in Singapore uit te schakelen.

  

Tot zover Johor Bahru. Our time is up - we zitten nu in de luchthaven van KL, het is kwart voor zes 's morgens en we zitten meteen op een vliegtuig naar Hanoi (visa run op reis op reis # 2). Dus de rest van deze post en een extraatje over het promontorium divinum van Eurazie volgen nog!

De grensovergang tussen de monarchie Maleisie en de republiek Singapore -- geen brug, zoals ik eerder zei, maar een causeway, een verhoogde weg in de zee -- was een kompleet potje poep, een geklungel zoals we het tot dusver nog niet hadden meegemaakt.

Zicht op de causeway & Singapore vanuit Johor Bahru.

Ons treinticket hadden we al gekocht vlak na de emigratiestempel, maar beneden aan het perron stond een dozijn Maleise conducteurs ons verbaasd aan te staren: de trein was enkele seconden geleden vertrokken -- met niemand aan boord! Goede interne communicatie, die luitjes. Ok, dan maar het treinticketje verkopen en een busticket fixen. Maar hiervoor moesten we wel terug naar een ander emigratiepunt, waar zeer wantrouwig met ons verhaal werd omgegaan. We stapten op een van de vele bussen en werden naar Singapore immigratie gebracht. Stempeltje laten zetten, maar dan begon de chaos over welke bus we wel of niet opkonden. Hier bestond geenszins duidelijkheid over en het duurde dan ook even voor we op een bus naar Singapore city zaten.

Eenmaal gearriveerd in het Little India van de stadstaat was het net of we ons bevonden op een of andere filmset: alles leek zo artificieel, zo clinisch schoon, en dat konden we moeilijk laten rijmen met Indier. Maar uiteindelijk bleek Singapore best wel gezellig te zijn, ondanks de hitte en nationale smetvrees.

 

Zo hebben we in het wereldbefaamde en recent gerestaureerde Raffles Hotel een heerlijk glas witte wijn genuttigd (voor een heel aanvaardbare prijs). Alleen jammer dat de lobby enkel toegankelijk was voor gasten... En natuurlijk is Singapore een feest als je van moderne stadsarchitectuur houdt!

Het Sands Sky Park: 380 m lang en met openbaar zwembad bovenop de 55ste verdieping!

  

Zoals de kenners onder jullie vast wel weten, is de poep bij ons nooit ver zoek...

Net zoals naakte kindjes voor de Belg in ons.

Mooi he, net Amsterdam, of Antwerpen, of nee, meer Brugge, of nee, Hasselt dan maar.

"Van Hàààààààsselt naar Maaststrèèèèèèèch... sneller dan je 't zegt!"