Om iets na zeven uur 's ochtends, de zon komt dan net op, stappen we de trein op in een dorpje iets buiten Kota Bahru, vlak tegen de grens met Thailand. Het is een expresstrein en niet de officiele "jungle" trein, want dan zouden we er twee dagen over doen om de volle 550 km af te leggen naar Mersing, het havenstadje waar we de volgende middag de ferry moeten halen om Tioman te bereiken, nog eens 60 km verder. Volgens de website van de spoorwegen was de trein volzet; in realiteit is ze zo goed al leeg. Dit weerhoudt ons niet het beste te maken van de twaalf uur lange treinrit door onmetelijke palmolieplantages en ongerepte rimboe!
 |
| De moskee van Kuala Lipis, net ten Zuiden van de befaamde Taman Negara | | |
 |
| Rond de middag slaat de verveling toe... |
De reiskussentjes van Jan en Elke blijken zowaar van polyvalent nut te zijn. De meisjes beginnen er instant mee te experimenteren, tot ontsteltenis van enkele medereizigers en dorpsbewonders op een aantal perrons. Niet iedereen kan hiermee lachen; bij een terugblik op de feiten vinden we ons gedrag (lees: Elkes gedrag) misschien net iets te ver gaan, gezien de gevoeligheid van de Moslims. Misschien.
 |
| Die Elke toch! |
Na een hapje in Kluang (dat "vleermuis" betekent in het Maleis) en een taxirit van meer dan een uur, overnachten we in het lelijke, maar schone Chinese hotel Embassy te Mersing, waar Louis (onze Nederlandse gasthomo in Salang Huts) ons opwacht met enkele glaasjes Bacardi. Yum yum! De ochtend erop regelen we een
package tour naar het Endau-Rompin National Park (Silvie moet nog wat uitkateren op de kamer - we hebben er allemaal wel last van) en nemen we iets na de middag de boot naar Pulau Tioman, waar we een vijftal dagen zullen van genieten, want hierbij maken we het officieel: Tioman is onze favoriete plek in Maleisie (alleen heel jammer van
les sales Salangiens).
No comments:
Post a Comment